۱. ثبات تاکتیکی با سیمونه اینزاگی
یکی از اصلی‌ترین دلایل موفقیت اینتر در این فصل، ادامه همکاری با سیمونه اینزاگی و حفظ ثبات تاکتیکی بود. اینزاگی توانست با بهره‌گیری از سیستم ۳-۵-۲، ترکیبی متوازن از دفاع و حمله ایجاد کند که به‌مرور در ذهن بازیکنان نهادینه شد. بازیکنان وظایف خود را به‌خوبی می‌دانستند و اجرای برنامه‌های تاکتیکی تیم با کمترین خطا انجام می‌شد. اینزاگی همچنین توانست از پتانسیل بازیکنان جوان و ذخیره استفاده بهینه کند. برخلاف تیم‌هایی که درگیر تغییرات فنی شدند، اینتر با تمرکز بر اجرای دقیق یک الگوی مشخص، مسیر موفقیت را با اطمینان ادامه داد. ترکیب دفاع منسجم با هافبک‌هایی خلاق و مهاجمان فرصت‌طلب، اینتر را به تیمی قدرتمند و با‌ثبات تبدیل کرد. نتایج خوب نه فقط حاصل فردگرایی، بلکه ثمره ساختار تیمی منظم و کارآمد بود.

۲. خط دفاعی منسجم و بی‌نقص
در این فصل، یکی از نقاط قوت بارز اینتر، خط دفاعی قدرتمند و هماهنگ آن بود. حضور بازیکنانی مانند باستونی، آچرابی و دی‌فرای باعث شد ساختار سه نفره دفاعی به یکی از مستحکم‌ترین خطوط دفاعی لیگ تبدیل شود. اینتر کمترین گل خورده را در جدول داشت و به‌ندرت به حریفان فرصت‌سازی داد. انسجام مدافعان با هافبک‌های دفاعی نیز باعث شد در ضدحملات آسیب‌پذیر نباشند. حتی در دیدارهایی که تیم جلو افتاده بود، دفاع تا لحظه آخر تمرکز خود را حفظ می‌کرد. این توانایی در کنترل جریان بازی باعث شد بسیاری از پیروزی‌های اینتر با اختلاف حداقلی اما مطمئن رقم بخورد. دفاع قابل اتکا، سنگ بنای اطمینان روانی کل تیم شد و نقش مهمی در موفقیت کلی باشگاه ایفا کرد.

۳. درخشش نیکولو بارلا و هافبک‌های مکمل
نیکولو بارلا، قلب تپنده خط میانی اینتر در این فصل بود. او با توانایی‌های فنی بالا، جنگندگی مثال‌زدنی و دید بازی عالی، نبض جریان بازی را در اختیار داشت. در کنار او، بازیکنانی مانند هنریک میختاریان و هاکان چالهان‌اوغلو نیز نقش مکمل بی‌نقصی ایفا کردند. این ترکیب سه‌نفره در میانه میدان هم در دفاع به تیم کمک می‌کرد و هم در حمله با پاس‌های کلیدی و حرکت‌های بدون توپ فضا ایجاد می‌کرد. چالهان‌اوغلو مخصوصاً در ضربات ایستگاهی و شوت‌های از راه دور تهدید جدی برای دروازه‌بانان حریف بود. بارلا هم با پاس‌کاری‌های سریع و پیشروی به داخل محوطه، بارها به گل‌زنی نزدیک شد. چنین ترکیب خلاق و متوازن در میانه میدان، بخش مهمی از موفقیت‌های تاکتیکی اینتر بود.

۴. زوج موفق لائوتارو و تورام در خط حمله
در خط حمله، لائوتارو مارتینز با حفظ آمادگی بدنی و ذهنی بالا، تبدیل به گلزن اول اینتر شد. او با قدرت تمام‌کنندگی و تحرک بالا، بار هجومی تیم را به دوش کشید. کنار او، مارکوس تورام به‌عنوان خرید جدید، ترکیب فوق‌العاده‌ای را شکل داد. تورام با قدرت فیزیکی، سرعت و توانایی بازی‌سازی، مکمل خوبی برای لائوتارو بود. زوج آن‌ها نه‌تنها در گل‌زنی، بلکه در پرس از بالا و تحت فشار قرار دادن دفاع حریف نیز عملکرد درخشانی داشتند. همکاری میان این دو بازیکن باعث شد خط حمله اینتر غیرقابل‌پیش‌بینی و خطرناک باشد. این زوج موفق توانستند در بازی‌های سخت گره‌گشای تیم باشند و تفاوت را رقم بزنند. عملکرد آن‌ها نشان داد که برنامه‌ریزی دقیق در خط حمله، چقدر می‌تواند مؤثر باشد.

۵. نیمکت قوی و مدیریت خوب در گردش بازیکنان
یکی دیگر از فاکتورهای موفقیت اینتر در فصل جاری، وجود نیمکت قوی و بهره‌برداری هوشمندانه از آن توسط اینزاگی بود. بازیکنانی مثل دی‌مارکو، کوادرادو، فریزر، آسنسیو و حتی سانچز نقش مؤثری در لحظات حساس ایفا کردند. اینزاگی با استفاده درست از تعویض‌ها، توانست فشار بدنی روی بازیکنان اصلی را کاهش داده و ریسک مصدومیت را کم کند. چرخش مداوم و به‌موقع ترکیب، باعث شد تیم تا انتهای فصل با طراوت و انگیزه بالا بازی کند. حتی در مسابقاتی که برخی ستاره‌ها در دسترس نبودند، بازیکنان جایگزین بدون افت محسوس ظاهر شدند. این توانایی در استفاده از تمام ظرفیت تیم، برگ برنده‌ای برای اینتر بود و نشان داد که موفقیت تنها به یازده بازیکن اصلی محدود نیست، بلکه به کل ساختار تیمی وابسته است.